"नाति"

मनाच्या कोपऱ्यात दुभंगलेली नाति राहतात
तूटता तूटत नाहीत
विसरता विसरत नाहीत
सतत जाणीव करुन देतात
आयुष्यतल्या उणीवेची !
इतके दिवस अबोल भासणारी
दुराव्याचा सल बोचवणारी
ती नाति एकदा बोलू लागली ,
म्हणाली आम्ही दुभंगलोय
आम्हाला सांधता येईल का ?
डोळ्यातून गळणारी आसवं
म्हणाली
हो ss  पाहा आमची काही मदत होते का...
नाती आनंदली
आसवांसवे बागडली
मनाच्या रूक्ष वाळवंटात
पावसासारखी बरसली....
त्यांना वाटलं   नव्हतं इतक्या
नकळत पणे सांधली गेली ....
आता मनाच्या कोपऱ्यात अतूट नाति राहतात
तूटता तूटत नाहीत
विसरता विसरत नाहीत
सतत जाणीव करून देतात
आयुष्यतल्या आनंदाची!

नामशेष शिवतेज

संथ,  तटस्थ, म्लान भयाण आभाळास भेदून
भेसुर वाटणाऱ्या भीषण जगात
सूर्याचे तेज अवतरले
निसटून जाणारी  अस्तित्व गोळा  करणारी
माणसे आणि निष्ठूर हास्यावर गरजले,
स्वत्व विसरलेल्या निर्जीव माणसात
त्याने प्राण फुंकले
अशक्य-प्राय वाटणारे असे सगळे
त्याने केले, या पृथ्वीतलास वाचवण्यासाठी!
हे राज्य व्हावे
या एकाच  उदात्त धेय्याने अख्खे आयुष्य
 थंडी, वारा, तहान भूक विसरुन स्वराज्यसाठी झिजवले ,
त्यामुळे आमचे अस्तित्व आज गवसले,
त्या शिवतेजाने पेटविलेली ठीणगी आजही
असंख्य ह्रुदयांत जळते आहे .....
पण त्याचे उदात्त स्वराज्य मात्र नामशेष होताना
पाहते आहे .....

कोवळ्या किरणा पल्याड

मोठे शब्द, पल्लेदार वाक्यं
भावनांना आलेला ऊत
प्रत्येकाचे तेच दु : ख आणि तीच रडारड
तीच धडपड, तीच पळापळ आणि तीच आगपाखड
कोणी मला ती कोवळी  किरणे जी उगीचचं नवी स्वप्ने, आशा,
आणि  जीवन घेऊन येतायेत त्यांच्या देशात घेऊन जाईल का?
बघुया तरी काय जादू घडते तिथे ......
ओघळणारे अश्रू,
निसटणारी धेय्यं,
आणि निष्फळ प्रयत्नांच्या पल्याडचे जग
असते तरी कसे?
नक्कीच हवे-हवेसे, ताजे आणि चिरतरुण असेल ...
मला जायचयं  तिकडे, एकटच नाही राहायचयं तिथे
अगदी तसचं जग निर्माण करायचयं  ईथे ...
 कदाचित माझ्यासारखं  कुणी
शोधत येईल मग
कोवळ्या किरणा-पल्याडचे जग पाहायला ईथे  ...
मग मी देईन माझ्याकडची  अनमोल
शिदोरी ज्यात असतील उदात्त स्वप्ने, सफल आशा आणि देवदुतासारखी
भासणारी मनुष्य मात्रे  ...

अस्तित्वाचे अस्तित्व

अस्पष्ट दवबिंदू, ढगांनी लपवलेले निळ आकाश
आणि पाना-आडचे  इवले  फूल
निर्ढावलेल्या जगात किती कोमेजून गेलेत .....
शोधतायेत स्वत: चे अस्तित्व, स्वत: च जग....
एखाद्या प्रसन्न क्षणी गारवा  येतो
थंडगार झुळ्ळूक  आणतो 
दवबिंदू गोठतात उठुन दिसतात .
ढग पळतात   आकाश  निरभ्र होते
पानं   सळसळतात फूल  स्पष्ट दिसते ....
सगळ  जगच कसे सुंदर  भासते
कारण त्यांचे झाकोळलेले असतित्व अधोरेखित होते.....

स्वप्न फुलांच्या समिधा

असंख्य विचारांनी डोक्यात नुसते थैमान घातले होते, मग वाटल, आता लिहिलेच पाहिजे आणि  ही कविता लिहिली.

स्वप्न फुलांच्या समिधा

आयुष्याच्या वाटेवर निरंतर चालताना
दिसतात फक्त खाच-खळगे
स्वप्नाफुलांच्या वाटेवर स्वच्छन्दपणे
बागड़णारे बिचारे मनभुंगे
विनातक्रार आयुष्य रेटणारे सोबती
पाहिले की
वाटते स्वत: चेच आश्चर्य
दिसतात स्वत: च्या बंडखोरीच्या
अस्पष्ट पाऊलखुणा
अस्तित्व शोधण्याचा केलेला असफल प्रयत्न
आणि प्रत्येक प्रयत्नान्ति मिळणारा निर्घ्रुण भ्रमनिरास
शांतिच्या आशेने  भटकणारे मन
आणि सूदूर धेय्याला
गाठण्यास आसुसलेले खोल डोळे ............
याच डोळ्यात कधी अंगार फुलतात
कधी फुले उमलतात कधी निष्पाप बाळासारखे 
हट्ट उमटतात
भकास जगातली सततची घुसमट
टाळा यला आतूर होउन पाणावतात.........
आशावादीच रहायचे हा अट्टहास
करून पावले निघतात पुन्हा त्याच  आयुष्याच्या वाटेवर 
निरंतर .......... चा ल  ण्या स ........

- अनुजा