स्वप्नंच ते रेशमी

आतुर संध्याकाळी

परीकथेतील  राजकुमाराचे स्वप्न मनी

सुंदरशा  मरुद्यानी

उमललेली ती  गुलाबी कळी

स्वप्नी दिसली
इंद्रधनुचे  छत असलेली पर्णकुटी

शुभ्र अश्वावरी स्वार

तो वीर निनावी

नील आभाळी

शुभ्र ढगांची दुलई

पाहू कसे मुख कमल त्याचे

स्वप्नंच ते रेशमी



हे नीलकंठा

त्रिनेत्री  ज्वाळा रुद्राक्ष गळा 

हे नीलकंठा, उमावेल्हाळा

करी प्राशन हे दु: ख हलाहल

अर्पण तुला बेल, सफेद ते फूल

मी कलाकर य: किंचित

हे नटराजा ठेव तुझा वरदहस्त

या मनीची अथांग गुंतागुंत

तूच एक करी मुक्त

नमन तुज विनयेन

तुझे पायी ठेवीन डोई

भक्त तुझा मी शोभेन

हे नीलकंठा,

आणि काय मागू आता

भोळ्या भक्ताचा तूच दाता, त्राता!