घन तिमिराचे कृष्ण मेघ

घन तिमिराचे कृष्ण मेघ मज

नेती आठवणींच्या तळ्याकाठी

निबिड रानी हरित पालवी

निशब्द आसवे हितगुज करती

आशा निराशेची  सर दाटली

हिरवी शेते डोलणारी

अविरत राबे ती माय माउली

ध्यास तिचा सारे पिलापायी

क्षितीजावरचे  इंद्रधनु मग

उगाच वेडी आशा लावी

कसे कुठे ते सूर गवसले

सत्य असे कि भास कवडसे

नित्य खेळ हा उषा तिमिराचा

मार्ग नसे ना दिसे कोणता

रंग छटा मग साद घालिती 

पहाट  होई नवं सृजनाची